Die zeurende pijn blijft je achtervolgen, hoe vaak je ook ontspant of die knopen eruit laat masseren. Steeds denk je: ‘Ik moet weer gemasseerd of gekraakt worden’. Maar elke behandeling, van fysio tot dry-needling, geeft maar kort verlichting. Het kost je veel tijd en geld, en je zorgverzekering is inmiddels wel op. Je wordt beperkt in wat je graag doet: sporten, leuke dingen doen met je partner (inclusief de horizontale tango 😉) of zorgeloos spelen met je kinderen – zonder continu die pijn of de vraag of je genoeg paracetamol in huis hebt.

Van huisarts naar orthopeed, van foto’s naar scans en echo’s. Telkens wacht je hoopvol op een uitslag, maar behalve wat slijtage vinden ze niets wat je pijn verklaart. Je begint er onderhand wel een beetje moedeloos van te worden, je bent bang dat het nooit meer overgaat en dat je hier mee zult moeten leren leven. En wellicht heeft een arts of therapeut je dit ook al verteld dus het vertrouwen in de dokters in witte jassen en therapeuten wordt steeds minder en hiermee de hoop op een pijnvrij leven ook. Dus zoek je het in een andere hoek op aanraden van de mensen om je heen die zeggen ‘weet je wat je moet proberen’ en daar ga je dan weer, een afspraak bij de osteopaat en als dat niet werkt naar de acupuncturist voor een paar naalden en op de terugweg koop je de drogist leeg omdat je gehoord hebt dat supplementen ook wel goed werken.

Je let op je houding, je rekt en je stretcht alsof je er één uit de Barbapapa familie bent, je smeert je suf met tijgerbalsem en hebt per ongeluk ook al eens ervaren wat voor gevolgen het heeft als je je handen erna niet goed wast. Soms lijkt het alsof je bij Schiphol op de landingsbaan werkt want je zwaait en draait je armen los omdat de fysio zegt dat je moet blijven bewegen en je spieren moet versterken. Uiteindelijk koop je dan nog maar weer zo een massageapparaat bij Ali Express die na 2 keer op zolder beland want het is toch niet echt een lekker gevoel, of je staat met een tennisbal rondjes tegen de muur te draaien. Maar niks lijkt echt te werken, en sterker nog, het wordt alleen maar erger want je vindt steeds net niet dat ene pijnpuntje die je zoekt.

Omdat je aan jezelf begint te twijfelen of je gek aan het worden bent en je jezelf afvraagt of je je aanstelt. Het voelt alsof je lichaam je in de steek laat en je tegenhoudt om het leven te leiden die je wilt leiden. Hier pieker je regelmatig over, vooral als je ‘s avonds in bed een pijnvrije comfortabele houding aan het zoeken bent in de hoop dat je dan een nacht kan doorhalen. De vicieuze cirkel van negatieve gedachten en nog meer spanning en stress op je schouders is rond en ook je omgeving merkt hier de gevolgen van aangezien het je niet altijd meer lukt om ‘de goede vrede’ te bewaren.